Hoe zichtbaar wil je worden met je boek?
Naar aanleiding van de vele boekenbeurzen gaf ik mezelf de opdracht een blog te schrijven over ‘zichtbaar zijn’ in de boekenwereld: hoe belangrijk dat is (als je je boek in de aandacht wil, moet je jezelf laten zien), hoe bang ik daarvoor ben (ontzettend) en hoe eenvoudig je daarmee kan leren omgaan (je angst oplossen).
Aan mijn auteurs vraag ik telkens om zichzelf in de spotlights te zetten. Nu vraag ik dat ook aan mezelf: ‘Laat je stem horen tussen alle andere Boekenbeursstemmen, Laurence!’ En met deze blog zet ik mezelf voor het eerst voor het voetlicht en geef ik jullie inkijk in mijn ‘expertendoos’ vol gevoeligheden. In alle eerlijkheid.
In mijn leven is zichtbaarheid altijd al een issue geweest. Als kind durfde ik mijn stem niet te laten horen. ‘Wie wil er hier bij mij vooraan in de klas een liedje zingen?’ vroeg de juf in het tweede leerjaar. Ik wilde opspringen en ‘ikke!’ roepen, want o, wat had ik graag gezongen, maar ik durfde niet. Stel je voor dat ik vals zou zingen, of de tekst zou vergeten! Ik was ontzettend bang om iets fout te zeggen of te doen. Ook later als uitgever en schrijfcoach schoof ik met liefde mijn auteurs naar voren, het podium op. Zelf bleef ik liever veilig van achter het gordijn toekijken. Maar natuurlijk kon ik dat niet blijven volhouden.
Langzaam moest ook ik leren dat je ook als uitgever, auteur, of schrijfcoach niet onzichtbaar kan blijven. Een boek schrijven betekent dat je uit je comfortzone moet stappen. En dat … tja, dat vraagt ontzettend veel moed. Met je boek kom je immers naar buiten, en dat begint al meteen van bij het eerste schrijven. De eerste aan wie je jezelf helemaal toont, ben je immers zelf! Daarna zijn er je eerste – veilige – lezers: je redacteur, je familie, je vrienden. En dan komen je lezers. Zij kunnen je boek liefdevol koesteren, uitgebreid bejubelen, ophemelen en aanbevelen. Maar ze kunnen het ook koudweg afkraken. En dat laatste is voor een auteur vaak een moeilijk te slikken pil. We leerden immers nergens hoe we met zulke kritieken om moeten gaan.
Tip: Als je wil dat je boek opgemerkt wordt, moet je voor honderd procent achter dat boek en zijn boodschap staan. Als je van bij het begin al voelt dat dit echt niets voor jou is, moet je jezelf afvragen of een boek echt wel dat is wat je wil. Want hoe kan je in godsnaam je boek en je stem laten gelden als je jezelf niet toestaat om gezien te worden?
Nieuwe auteurs schrikken meestal van het aantal stappen dat ze moeten zetten naar de publicatie van hun boek. Eerst is er het schrijfproces: de zoektocht naar wat ze écht willen vertellen, en de confronterende vraag of ze voor honderd procent achter hun boodschap kunnen blijven staan. Dan is er het publicatieproces, waarbij ik hen aanmoedig om zichzelf te laten zien. Neem het van mij aan: er komt zovéél bij kijken om je eigen plekje in de auteurswereld te vinden.
Tip: Neem jezelf en je schrijfproces ernstig. Als je van jezelf weet dat je het moeilijk hebt om met kritiek om te gaan, zoek jezelf dan een steunfiguur: een bevriend lezer, familielid of coach.
‘Maar is boeken schrijven dan enkel voor de dapperen weggelegd?’ hoor ik je vragen. Natuurlijk niet! Maar het vraagt wel moed. Ik behoor zelf tot het clubje verlegen, introverte mensen: het liefst zit ik veilig op mijn kamertje te lezen of te schrijven. Als ik nog maar het vermoeden heb dat ik op een boekvoorstelling of auteursbijeenkomst het woord zal moeten nemen, overvalt me de neiging om uitvluchten te zoeken. ‘Ik ken iemand anders die dat veel beter zal doen’, zei ik vroeger, zo bang was ik om door de mand te vallen. Ik was ervan overtuigd dat, van zodra ik zichtbaar zou worden, iedereen zou zien wat voor een absolute prutser ik was. Nu probeer ik op een creatieve manier met mijn angsten om te gaan: ik geef workshops en voordrachten, laat van me horen op social media, en schrijf aan een eigen boek dat volgend jaar verschijnt. Mijn fouten neem ik er met de glimlach bij. ‘Natuurlijk ben je soms onhandig,’ spreek ik mezelf moed in, ‘dat is toch heerlijk normaal?!’
Ben ik nog steeds bang? Ja, natuurlijk! Maar ik probeer niet meer zo bang te zijn voor mijn angst. Het is ook maar angst, weet je wel? En elke dag ben ik een beetje meer trots op mijn stem die zich langzaam een weg in de wereld baant.
